Rozdział 2.

Obudził mnie denerwujący dźwięk starego budzika, stojącego obok łóżka. Niechętnie zwlekłam się z łóżka i chwytając za wcześniej przyniesiony przez Kate uniform, poszłam wziąć poranną kąpiel.

Jak się potem okazało Muriel, z którą przyszło mi pracować była bardzo sympatyczną i ciepłą kobietą w średnim wieku. Mogłyśmy dyskutować na przeróżne tematy, jednocześnie pracując.

Po paru godzinach ciężkiej roboty, opadłam na łóżko w „swoim” pokoju. Nie miałam na nic siły, a była dopiero dziesiąta rano. Nagle poczułam przeraźliwe burczenie w brzuchu. No tak, przecież od dwóch dni praktycznie nic nie jadłam. Postanowiłam wziąć szybki prysznic i poszukać jakiejś taniej knajpki.

Po godzinie opuszczałam już mój nowy dom i miejsce pracy. Szłam powoli zaspanymi jeszcze ulicami Londynu. O tak wczesnej porze, w sobotę było naprawdę mało ludzi. Idąc, rozglądałam się dookoła. Mój wzrok zatrzymał się na mężczyźnie po drugiej stronie ulicy. Moje serce stanęło, a ciało zesztywniało. Szybko się otrząsnęłam i zaczęłam biec. On nie może mnie znaleźć. Nie pozwolę na to. Biegłam tak szybko i nie zważając na nic, że w pewnym momencie na kogoś wpadłam.

- o matko, bardzo przepraszam. Zagapiłam się – zaczęłam się tłumaczyć. Kiedy podniosłam głowę, moim oczom ukazała się znajoma twarz.

- znowu się spotykamy. – chłopak posłał mi uroczy uśmiech.

- tak.. przepraszam. – rzuciłam cicho i odsunęłam się.

- jak się dzisiaj czujesz? – spytał Zayn . Zdziwiłam się. Ten chłopak chyba trochę za bardzo się mną interesował.

- jest okej. Dzięki za troskę. – rzuciłam i już miałam ruszyć przed siebie, kiedy usłyszałam wołanie.

- czekaj! Tym razem nie pozwolę ci tak szybko uciec. – zaśmiał się i zbliżył do mnie. Był taki podobny do Adama. Wygląd, sposób mówienia, poruszania się, śmiech. Przerażało mnie to, więc cofnęłam się o krok.

- czemu się mnie boisz? – zdziwił się, ponownie podchodząc.

- a czego ode mnie chcesz? Przecież przeprosiłam. – stwierdziłam, umykając przed jego dotykiem.

- może dałabyś się zaprosić na kawę? – uśmiechnął się jak gdyby nigdy nic.

- a może nie? przepraszam, ale nie mogę. Miło było cię spotkać. Cześć. – rzuciłam i ruszyłam w swoją stronę. Podążałam w poszukiwaniu jakiejś knajpki, kiedy poczułam uścisk na nadgarstku, a chwilę potem pociągnięcie do tyłu. Przestraszyłam się i instynktownie zaczęłam się szarpać.

- spokojnie! To tylko ja – brunet mówił powoli, uspokajając mnie. Przyciągnął mnie do siebie i przytulił. Co on sobie wyobrażał? Jak można tak robić z obcym człowiekiem? Myśli, że wszystko mu wolno? Nakręcając się, odepchnęłam go i spojrzałam na jego zdziwioną twarz.

- możesz dać mi spokój? – spytałam wkurzona.

- dlaczego taka jesteś? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

- jaka?

- taka… strachliwa. – spojrzał na mnie pytająco.

- to moja sprawa. – odwróciłam wzrok, bawiąc się palcami. Nagle usłyszałam jak burczy mi w brzuchu. I to porządnie. Najwyraźniej Zayn również to usłyszał, bo zaśmiał się donośnie.

- słyszę, że jesteś głodna. W takim razie zamiast na kawę zapraszam cię na wyżerkę. I tym razem nie przyjmuję odmowy. – rzucił, uśmiechając się.

- no dobra. – po przemyśleniu zgodziłam się. w końcu nie musiałam sama szukać miejscówki. On na pewno zna jakieś fajne miejsce. Oby tylko nie za drogie. Nie chce mi się tłumaczyć z mojej sytuacji materialnej. Westchnęłam i ruszyłam za chłopakiem.

Dwie przecznice dalej wchodziliśmy do mcdonalds’a.

- serio? – spojrzałam na niego.

- nie lubisz?

- nic takiego nie powiedziałam. – rzuciłam i nie zważając na chłopaka, ruszyłam do kasy. Parę minut później siedzieliśmy już przy jednym ze stolików, ulokowanych w rogu ogromnej Sali.

- czym się zajmujesz? – spytał nagle, biorąc kolejnego gryza swego hamburgera. Spojrzałam na niego przerażona. Bo czym ja się zajmuje? Niczym. Odkąd zamieszkałam z Adamem nigdzie nie pracowałam, nie uczyłam się. to on zawsze zarabiał na nasze wspólne życie.

- ja.. um. Niczym konkretnym.. – uciekłam wzrokiem.

Nagle usłyszałam pisk. Obróciłam się, za moimi plecami stała grupka młodych dziewczyn i wgapiała się w naszą stronę.

- boże! To Zayn! – krzyknęła jedna z nich i sekundę potem stały już przy naszym stoliku. Miałam wrażenie, że ja nie byłam dla nich kompletnie widoczna. O co im chodzi? Skąd one go znają?

Chłopak uśmiechnął się do nastolatek i po rozdaniu autografów zrobił sobie z nimi zdjęcia. na odchodnego krzyknęły „kochamy cię!” i roześmiane odeszły. Ludzie patrzyli na nas z zaciekawieniem.

- ee.. kim ty właściwie jesteś? O co chodziło z tymi dziewczynami? – spytałam bezpośrednio.

- intrygujesz mnie – wyszczerzył się

- niby dlaczego? – uniosłam brew, patrząc na chłopaka pytająco.

- po prostu. – rzucił krótko i zajął się swoim jedzeniem.

- nie odpowiedziałeś na moje pytanie. – odłożyłam swojego hamburgera, wciąż patrząc na bruneta.

- a czy to takie ważne? – uniósł głowę

- jak widać. – założyłam ręce na klatkę piersiową. Właśnie otwierał usta , chcąc coś powiedzieć kiedy w drzwiach zauważyłam kogoś, kogo nie chciałam widzieć. Przestraszona wstałam i rzucając, że idę do łazienki, pobiegłam w jej stronę. 

Oparłam się o ścianę i ukradkiem patrzyłam gdzie znajduję się Adam. Okazało się, że zgubiłam go z pola widzenia, co przeraziło mnie jeszcze bardziej. Nagle poczułam jak ktoś chwyta mnie za rękę i ciągnie do tyłu. Chwilę potem zostałam rzucona o ścianę.

- tu cię mam maleńka – Adam wyszczerzył się cwaniacko.

- zostaw mnie. – wyszeptałam

- nie ma takiej możliwości. Wracasz ze mną do domu. – rzucił poważnym tonem i pociągnął mnie za sobą.

- nie! nigdy! – krzyknęłam. Starałam się wyrwać z jego uścisku jednak na marne, był zbyt silny. Szarpałam się, a ten stał i wpatrywał się w moje poczynania z cwaniackim uśmieszkiem. Przyciągnął mnie do siebie i jedną ręką wciąż ściskając z całej siły mój nadgarstek, drugą złapał mnie za pierś. Nie wytrzymałam i moja ręka ruszyła w stronę jego policzka. Jednak on był szybszy. Złapał ją, a jego mina diametralnie się zmieniła. Puścił mój nadgarstek i z całej siły uderzył mnie w twarz. upadłam, podpierając się ręką. Spojrzałam na niego z obrzydzeniem.

- ty szmato! Nie masz prawa podnosić na mnie ręki! – krzyknął i uniósł dłoń by uderzyć mnie po raz kolejny. Jednak nie udało mu się. Ktoś złapał jego rękę,  usłyszałam uderzenie,  a chwilę potem Adam leżał już na podłodze z cieknącą z nosa krwią.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

i co o tym sadzicie? mam nadzieję, że nie zawiodłam Waszych oczekiwań ;) 
buziaki!