Rozdział 1.

Siedziałam opierając się o ławkę i wciąż wpatrując się w tajemniczego chłopaka. Sama nie wiedziałam co myśleć, co robić. Z jednej strony niby potrzebowałam pomocy, z drugiej jednak strony ten chłopak był tak bardzo podobny do Adama. Bałam się go. Pokiwałam głową i odsunęłam się jeszcze bardziej. Skrzyżowałam ręce na piersi i zaczęłam pocierać ramiona, czując narastający chłód. W następnej chwili  zimno zniknęło, a na moich barkach pojawiła się skórzana kurtka.

- trochę dzisiaj zimno. – ponownie usłyszałam niski głos chłopaka, a sekundę później siadał tuż obok mnie, również opierając się o ławkę.

- co ty robisz? – spytałam cicho.

- a jednak umiesz mówić. – zaśmiał się i spojrzał na moją spuchniętą od płaczu i brudną od tuszu twarz. – chcę ci pomóc.

- niby dlaczego? – spojrzałam prosto w jego oczy. Czekoladowe, duże ślepia, w których można było się nieświadomie zatracić. Miały w sobie jakiś tajemniczy blask.

- a nie potrzebujesz jej? – uśmiechnął się.

- skąd to niby wywnioskowałeś? – spytałam z ironią, odwracając wzrok.

- hm. Może stąd, że nie co dzień spotyka się młode dziewczyny w środku parku o tej godzinie? W dodatku w takim stanie.

- nie potrzebuję niczyjej pomocy ani litości. – rzuciłam niemiło i oddałam chłopakowi kurtkę.

- czemu jesteś taka uparta? – ponownie zarzucił ubranie na moje ramiona.

- czego ty ode mnie chcesz co? Nie masz co robić? Odczep się! – krzyknęłam i wstałam gwałtownie, a skórzana kurtka spadła mi z ramion. Pobiegłam przed siebie, mając gdzieś w którą stronę biegne. Byle jak najdalej.

- poczekaj! – usłyszałam za sobą krzyk. Przyśpieszyłam. Nie widząc nic przez ciemność nocy, potknęłam się o coś wystającego z ziemi. W ostatniej chwili udało mi się oprzeć dłońmi, by nie upaść na twarz. chwilę potem, poczułam jak ktoś chwyta mnie za biodra, podnosi w górę i stawia do pionu.

- chcę ci tylko pomóc. – poczułam jego oddech na policzku, kiedy zbliżył się do mnie i zaczął wyjmować liście z moich włosów.

- dlaczego? Dlaczego tak ci zależy? – szepnęłam, mrużąc oczy, czując ciepło jego dłoni.

- nie lubię widzieć, jak kobieta cierpi. – odrzekł, odsuwając się.

- skąd wiesz, że cierpię. – rzuciłam, odwracając głowę.

- widzę w jakim jesteś stanie. Pozwolisz mi? – spytał, odwracając palcem moją twarz, tak bym mogła na niego spojrzeć. Przełknęłam ślinę i spojrzałam mu w oczy.

- tak. – wyszeptałam i spuszczając twarz, założyłam ręce na ramiona, pocierając je delikatnie.

Zarzucił na mnie swoją kurtkę i wyciągnął dłoń w moją stronę.

- jestem Zayn. – uśmiechnął się

- Emely. – uścisnęłam jego ogromną rękę i szybko schowałam ją z powrotem pod kurtkę.

- miło cię poznać. Chodźmy stąd. – rzucił i objął mnie ramieniem. Automatycznie zrzuciłam jego rękę z przerażeniem. Spojrzał na mnie zdziwiony, jednak zrozumiał, że nie mam ochoty na większy kontakt cielesny. Ruszyłam za nim. Szliśmy w milczeniu, by pięć minut później wyjść z parku na ulicę. Mimo naprawdę późnej pory wszędzie było mnóstwo ludzi. Kompletnie zapomniałam, że jest piątek.

- gdzie mieszkasz? Odprowadzę cię do domu.- zaczął po bardzo długiej ciszy

- ja.. nie trzeba, dam sobie radę. – szepnęłam, a w moich oczach po raz kolejny pojawiły się łzy.

- miałem ci pomóc. Daj mi.. – nie dokończył, bo odwracając się w moją stronę zauważył, że płacze. Przystanął i zbliżył się do mnie. Przechylając głowę na bok, otarł kciukiem moje łzy. W skupieniu, wystawił delikatnie język. Uśmiechnęłam się w duchu. To był naprawdę uroczy widok.  

- czemu płaczesz? – spytał po chwili.

- nie płacze. – rzuciłam, odwracając głowę.

- nie wmówisz mi, że oczy ci się pocą. Masz dom, prawda? – spojrzałam na niego jak na idiotę. Czy on uważał, że jestem bezdomna? Przewróciłam oczami i ruszyłam przed siebie.

- czekaj! – krzyknął za mną, chwytając mój nadgarstek. – przepraszam jeśli cię uraziłem.

- okej. – rzuciłam, wyrywając się z jego uścisku. – dziękuję za pomoc, ale dalej sama sobie poradzę. – stwierdziłam, oddając mu kurtkę  i odwróciłam się na pięcie. Postanowiłam, że tym razem nie dam się zatrzymać.

Kiedy po piętnastu minutach marszu dotarłam w końcu pod mieszkanie, poczułam ogromną gulę w gardle. Będę musiała znowu na niego patrzeć. Znów wysłuchiwać jego obelg. I z pewnością znowu mi się dostanie. Wzięłam głęboki oddech i wkroczyłam do bloku. Cicho nacisnęłam na klamkę. Było otwarte. Bardzo powoli przeszłam do sypialni. Nigdzie go nie było. Wyjęłam spod łóżka swoją małą walizkę i wrzuciłam do niej najpotrzebniejsze rzeczy. Kiedy ją zamykałam usłyszałam szelest.

- a ty gdzie się wybierasz? – odwróciłam się z przerażeniem. Adam stał oparty o framugę z założonymi na klatce piersiowej rękoma. Nie odezwałam się. w milczeniu skończyłam pakowanie i chwyciłam za rączkę walizki. – nigdzie nie idziesz ty mała zdziro. – krzyknął, po czym uderzył mnie w twarz. upadłam na podłogę, wypuszczając  z rąk walizkę. Wtedy poczułam w sobie siłę, której od tak dawna nie miałam. Podniosłam się z podłogi, chwyciłam za bagaż i odpychając chłopaka wybiegłam z mieszkania. Nie zwolniłam kroku, póki nie znalazłam się parę ulic dalej.

Usiadłam na pobliskim murku i odetchnęłam. Zauważyłam przechodzącą niedaleko kobietę w średnim wieku, palącą papierosa.

- przepraszam – podbiegłam do niej – czy nie miałaby pani papierosa? – spytałam najmilszym tonem na jaki mnie było w tamtym momencie stać.

- nie jesteś na to za młoda? – spojrzała na mnie unosząc brew

- jasne, że nie. jestem pełnoletnia. – wymusiłam na sobie uśmiech. O nic więcej nie zapytała. 

Wręczyła mi papierosa i użyczyła zapalniczki. Podziękowałam i odeszłam. Zasiadłam na murku, zaciągając się.

- trochę tego nie przemyślałam.. gdzie ja teraz niby pójdę? – szepnęłam do siebie, kiedy doszło do mnie co właśnie zrobiłam. Nie miałam pieniędzy. To znaczy trochę miałam, ale wystarczyłoby jedynie na jakiś obiad. Nie mogę wynająć pokoju, nie mam przyjaciół, nie mam rodziny. Jedyną opcją było chyba zamieszkanie pod mostem. Pocieszałam się faktem, że była wiosna, więc na pewno nie zamarznę.

Dopalałam papierosa i zastanawiałam się nad rozwiązaniem. Podniosłam głowę i spojrzałam na drugą stronę ulicy. Naprzeciwko mnie znajdował się mały budynek z wielkim szyldem „Hotel”. Nie wyglądał na bardzo ekskluzywny, wiec postanowiłam spróbować znaleźć tam jakąś pracę na szybko. Może uda mi się wynegocjować pokój za stanowisko? Wyrzuciłam peta. wstałam, poprawiłam koszulkę, chwyciłam za walizkę i biorąc głęboki oddech ruszyłam w stronę małego hotelu.

***

- pokój za pracę? A co niby chce pani u nas robić? – zabrzmiał niski głos postawnego mężczyzny, właściciela hoteliku.

- nie wiem.. mogę być sprzątaczką, pomagać w kuchni, cokolwiek.. – spojrzałam prosząco na mężczyznę. Nie chciałam robić z siebie ofiary, użalać się nad sobą. chciałam najzwyczajniej w świecie iść na dobry układ.

- no dobra. Będzie pani pomagała naszej sprzątaczce. Dam pani pokój na pierwszym piętrze. Może nie jest zbyt zadbany, ale zawsze. – rzucił. Podszedł do recepcjonistki i dając jej parę poleceń, ponownie zwrócił się do mnie

- Kate panią zaprowadzi i wszystko wytłumaczy. Do widzenia. – rzucił i chwilę potem odszedł.

- cześć – młoda, zgrabna blondynka uśmiechnęła się do mnie wyciągając rękę – Kate, miło cię poznać

- Emely, mnie również. – odwzajemniłam gest.

- chodź za mną. – rzuciła i ruszyła do przodu. szła powoli, kołysząc delikatnie biodrami. Była pełna wdzięku, klasy. Widać było, że dokładnie zna swoją wartość. – to tutaj. – po chwili otwierała drzwi do jednego z pokoi na końcu korytarza.

- dziękuję – uśmiechnęłam się i weszłam do środka. Pokój.. nie, to źle powiedziane. Klitka ta miała jedno duże okno, ściany pomalowane były na błękitno. Pod jedną z nich stało małe łóżko i taboret imitujący szafkę nocną z małą, ledwo żyjącą lampką. Naprzeciwko okna stała średniej wielkości komoda. A niedaleko niej mały stolik i krzesełko, chwiejące się na trzech i pół nogi. No i łazienka. Ledwo co się w niej zmieściłam ale zawsze coś. Nie mogę narzekać.

- niestety będziesz musiała przeżyć te warunki. I tak jestem w szoku, że szef zgodził się na taki układ – zaczęła blondynka – w każdym razie. Zaczynasz jutro od 6 rano. Przyjdź pod recepcję, jutro również mam zmianę więc pomogę ci w zapoznaniu się z personelem.

- dziękuję.. jesteś naprawdę miła. – uśmiechnęłam się do niej i odłożyłam walizkę. 

Odwzajemniła gest i wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Uchyliłam okno, bo w pokoju panował straszny zaduch i opadłam na łóżko. Westchnęłam i położyłam się na plecach.

- przynajmniej się od niego uwolniłam.. – szepnęłam i zmrużyłam oczy.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

jestem naprawdę ciekawa czy chociaż troszkę Was zainteresowałam i czy się spodoba. no nie pozostaje mi nic jak tylko trzymać kciuki. ;)

buziaki!