Rozdział 6.

Obudziłam się w środku nocy zalana potem. Usiadłam na łóżku i patrzyłam w ścianę. Dopiero potem zorientowałam się, że nie jestem nawet przebrana. Musiałam usnąć od razu po wciągnięciu. Zdjęłam szybko ciuchy i pobiegłam do łazienki.

Zimna woda oblewała moje nagie ciało, a ja cały czas starałam się przestać myśleć o tym co mi się śniło. Wszystko to było takie realne. Ale dlaczego akurat Zayn? I dlaczego w takiej formie? Nie chce o nikim więcej tak myśleć. Nie chce nikogo pożądać i nie chcę nikogo kochać.

Tego dnia miałam wolne więc zaraz po zjedzeniu śniadania, które przyniosła mi Muriel, postanowiłam  wyjść na spacer. Musiałam się przewietrzyć, ochłonąć by nie myśleć.

Szłam nieznanymi mi ulicami Londynu. Sama nie wiedziałam jak tam trafiłam. Musiałam się kompletnie wyłączyć ze świata. Nagle za swoimi plecami usłyszałam niski, znajomy głos:

- Em! W końcu cię mam! – wykrzyknął Adam, podchodząc do mnie ze swoimi cwanym uśmieszkiem i łapiąc mnie za ręce.

- zostaw mnie skurwielu! – szarpałam się z chłopakiem, który coraz mocniej zaciskał dłonie na moich nadgarstkach.

- widzę, że ten laluś nauczył cię pyskowania! Ale ja to zaraz zmienię! – krzyczał, coraz bardziej wściekły. Uderzył mnie w twarz, ale nie puszczał. Przyparł do ściany pobliskiego budynku i ponownie uderzył. Przyglądał się mojej czerwonej od uderzeń twarzy, z dumą i uśmiechem.

Usłyszeliśmy pisk opon, co odwróciło na chwilę uwagę Adama. Od razu z tej chwili skorzystałam i wyrwałam mu się. zaczęłam biec przed siebie, słysząc za plecami wściekły głos chłopaka:

- Dorwę cię suko! Dorwę i zabiję!

Przyśpieszyłam z przerażeniem. Bałam się, że może mnie dogonić i zrobić to, czym groził. Zauważyłam jakiegoś chłopaka wsiadającego właśnie do auta. Skręciłam w jego stronę, a chwilę potem wsiadałam do jego samochodu.

- JEDŹ! – krzyknęłam, ledwo łapiąc oddech

- co jest?! – zdziwił się i spojrzał na mnie – ej, ja cię znam!

- JEDŹ! BŁAGAM! – wciąż krzyczałam. Szarpałam go za ramię, widząc w lusterku zbliżającego się Adama. Chłopak szybko odpalił silnik i ruszyliśmy z piskiem opon.

- powiesz mi w końcu o co chodzi? – po paru minutach usłyszałam zachrypnięty głos.

- po co? – wciąż spoglądałam przez okno.

- hm, bądź co bądź wsiadłaś do MOJEGO samochodu. Chyba należą mi się wyjaśnienia. – zatrzymaliśmy się na światłach, a ja poczułam na sobie jego wzrok. Przyglądałam mu się chwilę i czułam jak w głowie coś mi świta.

- czy my się nie znamy? – rzuciłam

- brawo – klasnął w dłonie – a więc?

- a możesz najpierw przypomnieć jak się nazywasz?

- Harry, ten piękny. – wrócił wzrokiem przed siebie, starając się zachować powagę, jednak ja widziałam, że na jego twarz wkrada się delikatny uśmiech.

- kojarzę..

- no to super. A teraz powiedz o co chodzi.

- o nic szczególnego. Musiałam uciec od mojego.. – zatrzymałam się na chwilę, przełykając ślinę i odwracając wzrok – od mojego byłego.

- dlaczego w taki sposób? – nie dawał za wygraną. Zaczynała mnie denerwować jego wścibskość.

- bo jest niebezpieczny. – rzuciłam krótko. – możesz mnie tutaj wysadzić – dodałam szybko.

- nie ma mowy.

- niby dlaczego? – spojrzałam na bruneta ze zdziwieniem – wysadź mnie tu.

- nie. to mój samochód i ja w nim żądze. Koniec tematu – stwierdził, a  w jego tonie można było dosłyszeć stanowczość. Wzruszyłam ramionami i wzrokiem wróciłam do oglądania mijanych widoków.

Paręnaście milczących minut później zatrzymywaliśmy się pod jakimś domem.

- gdzie my jesteśmy? – spytałam, wysiadając i rozglądając się.

- nie poznajesz? – rzucił i nie czekając na odpowiedź, wziął mnie za ramię i wprowadził do budynku.

- stary, znalazłem twoją zgubę! – krzyknął.

- co ty.. – moim oczom ukazał się zszokowany równie bardzo co ja, mulat. – Emely..

- Zayn? O co tu chodzi? – spojrzałam na lokowatego.

- no pięknie. Totalnie nic nie kojarzysz? No cóż. Jemy coś? – Harry odrzucił kluczyki na stolik i ruszył w stronę kuchni.

- po co mnie tu przywiozłeś? – podbiegłam do lokowatego, olewając Zayn’a, który właśnie otwierał usta.

- mogłabyś na mnie w końcu spojrzeć?! – krzyknął nagle mulat, chwytając mnie za ramię

- a mógłbyś mnie nie szarpać? – starałam się wyrwać z jego mocnego uścisku.

- a moglibyście się ogarnąć?! – rzucił niespodziewanie Harry – jesteście nienormalni. Ogarnijcie się. ja idę do siebie. jak będzie jedzenie to mnie zawołajcie. – wziął butelkę wody i odszedł.

- tak więc? – mulat spojrzał na mnie pytająco

- co?

- powiesz mi co się stało?

- daj mi spokój. – rzuciłam oschle i wyrwałam się z jego uścisku

- czemu taka jesteś?! – krzyknął za mną

- niby jaka? – odwróciłam się na piecie

- taka.. sukowata. – stwierdził, wpatrując się we mnie.

- dzięki za komplement.

- co ja ci zrobiłem, że tak mnie gnoisz, co? – podszedł do mnie, nie spuszczając wzroku – tak bardzo cię to razi, że ktoś chce ci pomóc?

- nie potrzebuję niczyjej pomocy.

- widziałem to wczoraj. I widzę teraz. Jesteś jakaś nienormalna.. – zrobił głupią minę i machnął teatralnie dłońmi

- ależ dziękuję. to wszystko? W takim razie ja wychodzę. – zaśmiałam się z ironią i ruszyłam ku drzwiom.

- nigdzie nie pójdziesz dopóki mi nie wytłumaczysz co się stało. – chwycił mnie za ramię i pociągnął w stronę kanapy.

- mógłbyś mnie nie dotykać?!

- siadaj. – olał moje słowa i wskazał na miejsce.

-co ja mam ci niby powiedzieć? – spytałam, uspokajając się powoli. Przestałam widzieć sens w dalszym byciu „sukowatą”, widząc w jego oczach prawdziwą troskę. A tak właściwie to dlaczego ja się tak zachowywałam w stosunku do niego? Chyba za bardzo bałam się, kim Zayn może się okazać. Poczułam na sobie jego przeszywający wzrok. Spojrzałam w czekoladowe oczy chłopaka i od razu poczułam mięknące nogi. Siedzieliśmy wpatrując się w siebie, bez żadnego słowa. Biłam się z myślami. Z jednej strony czułam, że potrzebuję opowiedzieć komuś o tym wszystkim co spotkało mnie do tej pory. Jednak czy Zayn to odpowiednia osoba?

- Emely? – usłyszałam jego niski głos.

- mów mi Em. – rzuciłam, nie przestając wpatrywać się w jego tęczówki.

- okej Em. – zauważyłam, że kąciki jego ust podnoszą się nieznacznie. – opowiesz mi co się stało?

Tyle czasu broniłam się przed tym chłopakiem. Przed myślami o nim. Przed rozmową i jego obecnością. A teraz poczułam się jak kompletna idiotka, chcąc opowiedzieć mu całe swoje życie. Przecież, jeśli to zrobię to wyjdę na cholerną hipokrytkę. W tym chłopaku o ciemnych oczach było coś, co bardzo powoli łamało lód w moim sercu. Lód, który pozostawił po sobie Adam.

- a czy mogę zapalić? – spytałam cicho.

- jasne, chodźmy na zewnątrz. – uśmiechnął się. parę sekund później siedzieliśmy już na trawie i odpalaliśmy. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam w pustą przestrzeń przede mną. Opowiedziałam mu o zdarzeniu, które miało miejsce godzinę temu i o tym jak znalazłam się w ich domu.

- co za skurwiel. Jak go dorwę.. – zaczął Zayn, zaciskając pięści

- przestań, to nie ma sensu. – ułożyłam dłoń na jego dłoni, a ta momentalnie się rozluźniła. Poczułam wtedy jak gęsia skórka wkrada się na moje ciało. A przecież nie było zimno..

- Em.. – usłyszałam jego szept.

- hm?

- pozwolisz sobie pomóc? – przeszył mnie wzrokiem.

- ja..

- nie poradzisz sobie sama. Nie twierdzę, że jesteś słaba. Ale z tym nie można być samemu.. – przerwał mi, obejmując moją dłoń swoją dużą ręką.

- dlaczego?

- co?

- dlaczego tak się upierasz przy pomaganiu. Pomaganiu dziewczynie, której praktycznie nie znasz. – spojrzałam na nasze dłonie, które wciąż trwały złączone. Kiedy zorientował się gdzie patrzę, jego policzki momentalnie oblał rumieniec i puścił mnie.

- a dlaczego zadajesz tyle pytań? – uśmiechnął się delikatnie.

- bo nie rozumiem..

- chodźmy coś zjeść. – po raz kolejny mi przerwał i wstając, podał rękę.

Wzruszyłam ramionami i posłałam mu słaby uśmiech, a chwilę potem staliśmy przed lodówką i zastanawialiśmy się co można przyrządzić.